توافق‌نامه سایکس–پیکو

 

 

پرش به ناوبری پرش به جستجو

توافق‌نامه سایکس-پیکو
نقشه امضا شده توسط سایکس و پیکوت، پیوست نامه پل کامبون به سر ادوارد گری در تاریخ ۹ مه ۱۹۱۶
تاریخ ایجاد	۳ ژانویه ۱۹۱۶
تاریخ ارائه	۲۳ نوامبر ۱۹۱۷ دولت روسیه
تاریخ تصویب	۹ مه ۱۹۱۶
نویسنده(ها)	Mark Sykes François Georges-Picot
امضاکنندگان	Edward Grey Paul Cambon
هدف	هدف از تهیه این نقشه تعیین حدود محدوده‌های تحت قیمومیت کشورهای انگلستان، روسیه و فرانسه بوده‌است (پس از شکست امپراتوری عثمانی)

مذاکره کنندگان اولیه:
ردیف بالا: Mark Sykesو François Georges-Picot

ردیف پایین: Paul Cambon و Edward Grey

(به ترتیب به عنوان نماینده انگلستان و فرانسه عهدنامه را امضاء کردند)

 

 

موافقت‌نامه سایکس-پیکو (به انگلیسی: Sykes–Picot Agreement) یا موافقت‌نامه آسیای صغیر توافقی سری میان بریتانیای کبیر و فرانسه بود که در روز نهم ماه مه ۱۹۱۶ در خلال جنگ جهانی اول و با رضایت روسیه برای تقسیم امپراتوری عثمانی منعقد شد.^[۱] این توافق‌نامه به تقسیم سوریه، عراق، لبنان و فلسطین میان فرانسه و بریتانیا منجر شد. این مناطق قبل از آن تحت کنترل ترک‌های عثمانی بودند.^[۲]این توافق‌نامه نامش را از سر مارک سایکس بریتانیایی و فرانسوا ژرژ پیکوی فرانسوی گرفته‌است. مذاکرات اولیه این توافقنامه بین ۲۳ نوامبر ۱۹۱۵ تا ۳ ژانویه ۱۹۱۶ یعنی پیش از شکست امپراتوری عثمانی انجام پذیرفت و پیش شرط آن شکست امپراتوری عثمانی در جنگ بود.^[۳][۴]

براساس این توافق قرار بود استان‌های خارج از شبه جزیره عربستان به مناطق تحت کنترل و نفوذ انگلیس و فرانسه تقسیم شود.^[۵] براین اساس قرار بود کنترل مناطقی که امروزه جنوب اسرائیل، فلسطین، اردن، جنوب عراق به اضافه منطقه کوچکی شامل بندر حیفا و عکا برای ایجاد دسترسی به دریا مدیترانه به انگلیس واگذار شود^[۶][۷][۸] و فرانسه کنترل جنوب شرقی ترکیه امروزی و بخش‌های شمالی عراق و سوریه و لبنان را به دست بگیرد.^[۹]تفاهمنامه از طرفی براساس سازنوف-پالئولوگ قرار بود مناطق ارمنی نشین در شرق ترکیه امروزی و استانبول و تنگه بسفور نیز به امپراتوری روسیه واگذار گردد.^[۱۰] در این بین براساس توافقنامه سنت ژان دو موریین نیز قرار بود آناتولی جنوبی تحت کنترل ایتالیا باشد.^[۱۱] منطقه محدودی در فلسطین نیز قرار بود به صورت مشترک و تحت کنترل بین‌المللی باقی بماند.

ابتدا این تفاهم نامه در ۱۹۱۸ پس از شکست امپراتوری عثمانی، به عنوان چهارچوب اصلی توافق بین کشورهای اروپایی برای مدیریت و تقسیم اراضی اشغالی در خاورمیانه ملاک عمل قرار گرفت؛ ولی پس از پایان جنگ فرانسوی‌ها فلسطین و موصل را به انگلیسی‌ها واگذار کردند. در ۱۹۲۰ در کنفرانس سن ریمو احکام قیمومیت سرزمین‌های اشغالی براساس همین تفاهمنامه امضا شد. قیمومیت انگلستان بر فلسطین تا ۱۹۴۸ ادامه داشت و این موضوع برای سایر کشورهای جدید التاسیس سوریه، عراق، لبنان تا ۱۹۴۶(پس از جنگ جهانی دوم) ادامه داشت. در مورد مناطق باقی مانده از آناتولی که در پیمان ۱۹۲۰ مشخص شده بود تا جنگ‌های استقلال ترکیه یعنی بین بازه زمانی ۱۹۱۹ لغایت ۱۹۲۳ این پروسه طول کشید و کشور جدید ترکیه تعیین حدود شد.

بسیاری این تفاهمنامه را نقطه عطفی در روابط جهان غرب با اعراب، ترک‌ها و کردها می‌دانند. براساس این تفاهم قرار بود اعراب یک سرزمین ملی بزرگ با محوریت سوریه کنونی داشته باشند و در مقابل امپراتوری عثمانی از حمایت انگلستان برخوردار باشند^[۱۲]. مشابه همین توافق در مورد کردها نیز مطرح شده بود ولی نهایت با مشکلاتی که برای انجام این تعهدات رخ داد عملاً این توافق باعث و ریشه بی‌اعتمادی اعراب و کردها نسبت به انگلستان شد و به نقل از روزنامه گاردین در ۲۶ نوامبر ۱۹۱۷ «انگلیسی‌ها خجالت زده شدند، اعراب ناامید شدند و ترکها خوشحال».^{[۱۳][۱۴][۱۵]} بسیاری بر این باورند که ریشه بسیاری از درگیری‌های امروز در منطقه از همین پیمان نشات گرفته‌است